KAPPA

From an era where public figures were revered like mythological heroes, in the past decade, a trend of demythologizing them has emerged, significantly influenced by the #metoo movement. The adoration and interest from the public forge an identity that "misguidedly" portrays the essence of each public figure's character. Actor KAPPA offers the audience an internal glimpse and personal perspective into his work life, media interactions, and true self. Crafting a character with numerous facets and secrets like KAPPA sets the stage for a dialogue with moral and topical significance, posing the question, "What is our true identity?" This inquiry pertains to every modern individual, from their professional and familial presence to their diverse identities on social media platforms (Instagram, Facebook, LinkedIn, etc.).

My intention, from conception to direction, was to immerse the audience in KAPPA's life from his own viewpoint and to share in his identity crisis. Cinematography operated on the premise that viewers could consciously discern the narrative layers of the work, revealing the presence of the set and employing "covering" shots that emulate television series, programs, and advertisements, alongside more dramatic shots with spatial depth and unique symmetries. The camera remains primarily static throughout the film to afford ample time and foundation for the nuanced interpretations of KAPPA and Vasso. It only shifts when imparting "notes" of horror or conveying the notion that something lurks within KAPPA's fabricated reality and surreal existence. The surreal element and sense of "awkwardness" were accentuated through tightly framed close-ups, contributing to a pervasive layer of perplexity for the viewer. Significant narrative contributions also stem from cinematographic direction, color grading, and sound design, grounding KAPPA's multifaceted life with their stark disparities across varying scenarios.

The foremost influences during the writing and direction of KAPPA were David Lynch's "Inland Empire" (2006) and Alejandro G. Iñárritu's "Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)" (2014). Both narratives confront the identity crisis experienced by their respective protagonists. "Inland Empire" not only shaped the drama and horror genres but also the broadly defined "strange" style within "KAPPA," while "Birdman" introduced elements of satire and black comedy to the film. This amalgamation of narrative "voices" alongside KAPPA's tumultuous journey ensures a distinctive viewing experience, fostering contemplation on the precise significance of the work and, more crucially, prompting introspective questions for the viewer.

GREEK TRANSLATION-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Από τις εποχές που τα δημόσια πρόσωπα λατρεύονταν από το κοινό σαν ήρωες της μυθολογίας, τα τελευταία 10 χρόνια έχει ξεκινήσει μία τάση απομυθοποίησης τους, με τη σημαντική συμβολή του κινήματος του #metoo. Η λατρεία και το ενδιαφέρον που πηγάζει από το κοινό δημιουργεί μία ταυτότητα η οποία εκφράζει “λανθασμένα” το ποιόν του χαρακτήρα του κάθε δημοσίου προσώπου. Ο ηθοποιός ΚΑΠΠΑ, δίνει μία εσωτερική ματιά και προσωπική οπτική στον θεατή για το πώς είναι η εργασιακή του ζωή, πώς αλληλεπιδρά με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πώς είναι πραγματικά σαν άνθρωπος. Η δημιουργία ενός χαρακτήρα με πολλές πτυχές και μυστικά όπως ο ΚΑΠΠΑ δημιουργεί τις βάσεις για ένα διάλογο με ηθικό και επίκαιρο χαρακτήρα “Ποια είναι η πραγματική μας ταυτότητα;” Μία ερώτηση που αφορά κάθε σύγχρονο άνθρωπο, από την παρουσία του στο εργασιακό και οικογενειακό του περιβάλλον μέχρι και τις διαφορετικές του παρουσίες και ταυτότητες στα social media (Instagram, Facebook, LinkedIn κτλ)

Η πρόθεση μου από την συγγραφή μέχρι την σκηνοθεσία του έργου ήταν να προσομοιώσω στον θεατή τη ζωή του ΚΑΠΠΑ από τη δική του ματιά και να βιώσουν μαζί του την κρίση ταυτότητας που τον διακατέχει. Η πλανοθεσία λειτούργησε με γνώμονα ο θεατής να μπορέσει συνειδητά να διαχωρίσει τα αφηγηματικά επίπεδα του έργου φανερώνοντας την ύπαρξη του set και υποσυνείδητα με χρήση “καλυπτικών” πλάνων που μιμούνται τηλεοπτικές σειρές, εκπομπές και διαφημίσεις καθώς και πιο δραματικών πλάνων με βάθος χώρου και ιδιαίτερες συμμετρίες. Η θέση της κάμερας καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας είναι κυρίως στατική ώστε να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος και βάση στις περίπλοκες ερμηνείες του ΚΑΠΠΑ και της Βάσω. Η κάμερα κινείται μόνο όταν θέλουν να δοθούν «νότες» τρόμου αλλά και η ιδέα πως κάτι υποβόσκει μέσα σε αυτή την ψεύτικη πραγματικότητα και σουρεαλιστική ζωή του ΚΑΠΠΑ. Το σουρεαλιστικό στοιχείο και το αίσθημα του «άβολου» ενισχύθηκε μέσω των απελπιστικά σφιχτών κοντινών κάδρων τα οποία προσέδιδαν - από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας – ένα στρώμα σύγχυσης στον θεατή. Σημαντική συμβολή στην εξιστόρηση έχει επίσης η διεύθυνση φωτογραφίας, το color grading και ο ηχητικός σχεδιασμός που θεμελίωσαν την πολυ-ταυτοτική ζωή του ΚΑΠΠΑ με τις έντονες διαφορές τους από συνθήκη σε συνθήκη.

Οι μεγαλύτερες επιρροές κατά τη συγγραφή και σκηνοθεσία του ΚΑΠΠΑ ήταν το Inland Empire (2006) του David Lynch και το Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014) του Alejandro G. Iñárritu. Και στις δύο ιστορίες πραγματεύεται η κρίση ταυτότητας που βιώνει ο εκάστοτε ηθοποιός.Το Inland Empire διαμόρφωσε το ύφος δράματος και τρόμου αλλά και του κατά ευρεία έννοια “περίεργου” στο έργο “ΚΑΠΠΑ” ενώ το Birdman προσέφερε στην ταινία στοιχεία σάτιρας και μαύρης κωμωδίας. Το ιδιαίτερο, αυτό, συνονθύλευμα αφηγηματικών “φωνών” σε συνδυασμό με τον ιλιγγιώδες ταξίδι του ΚΑΠΠΑ εξασφαλίζει μία μοναδική εμπειρία θέασης με χώρο για συλλογισμό για το ακριβές νόημα του έργου και πιο σημαντικά για ερωτήματα που επιφέρουν ενδοσκόπηση στον θεατή.