Under The Walnut Tree/ Cevizin Altında

Manic-depressive disorder, known as mood disorder syndrome, that is, bipolar disorder, I did not learn about it from books, movies or doctors in the first place. I learned it from my mother. My mother has been living with this mental disorder since she was a young girl and will continue to live with it for the rest of her life. My mother is now fifty-six years old, she has been taking medication since she was fifteen, she is receiving psychiatric help. The bipolar diagnosis could only be made exactly at the age of thirty. I am the screenwriter and director of this film, I am twenty-six years old. I have been witnessing crises, ups and downs for years. It's like looking at a very calm sea and suddenly facing huge waves. I have been a witness of my mother's struggle and transformation since I was a child. Childhood is a war zone. The result of this battle may be in victory, in defeat, it depends on your point of view. To me, it's important that you don't define yourself as defeated or victorious. What matters is what you add to life with these experiences. In this aspect, this is a very personal film, but at the same time, the audience it appeals to is huge. According to research, there are 46 million diagnosed individuals with bipolar disorder in the world. The experience of each person with bipolar disorder is unique, but at the same time similar in terms of feelings, emotional states. The most important thing that movies have taught me so far is to be someone else. I experience moving out of my own limited world and becoming someone else through movies. I think my film will also be one of these experiences. There is a healing, healing side of cinema. I believe that my documentary will be good for me, my mother and thousands of people who have experienced similar processes. On the other hand, it will increase the sensitivity of the other part of the society and their enthusiasm to learn about it. I'm telling this story to be understood and understood.

Bir duygu durumu sendromu olarak bilinen manik depresif bozukluk yani bipolar bozukluğn kitaplardan, sinemadan ya da doktorlardan öğrenmedim ilk olarak. Annemden öğrendim. Annem genç kızlığa adımını attığı yıllardan beri bu ruhsal bozuklukla yaşıyor ve ömrünün sonuna kadar yaşamaya devam edecek. Annem şimdi elli altı yaşında, on beş yaşından beri ilaç kullanıyor, psikiyatrik yardım alıyor. Bipolar teşhisi ise tam olarak ancak otuz yaşında konulabildi. Ben bu filmin senaristi ve yönetmeni yirmi altı yaşındayım. Yıllardır krizlere, iniş, çıkışlara tanıklık ediyorum. Bu çok dingin bir denize bakarken bir anda kocaman dalgalarla yüzleşmek gibi. Annemin mücadelesinin, dönüşümünün çocukluğumdan beri tanığıyım. Çocukluk bir savaş bölgesidir. Bu savaş sonucu galibiyette olabilir mağlubiyette bakış açınıza göre değişir. Bana göre önemli olan bu kendinizi mağlup ya da galip olarak tanımlamanız değil. Önemli olan bu deneyimlerle hayata ne kattığınız. Bu yönüyle bu çok kişisel bir film ama aynı zamanda hitap ettiği kitle çok büyük. Araştırmalara göre dünyada teşhis konabilmiş 46 milyon bipolar bozukluğa sahip birey var. Bipolar bozukluğa sahip her bireyin deneyimi biricik ama aynı zamanda hissiyatlar, duygu durumları açısından benzer. Filmlerin bana bugüne kadar öğrettiği en önemli şey bir başkası olabilmek. Kendi sınırlı dünyamdan taşıp bir başkası olmayı filmler sayesinde deneyimliyorum. Benim filmimin de bu deneyimlerden biri olacağını düşünüyorum. Sinemanın şifalı, iyi gelen bir tarafı var. İnanıyorum ki belgeselim bana, anneme ve benzer süreçleri yaşamış binlerce insana iyi gelcek. Toplumun diğer bir kesiminin ise duyarlılığını ve bu konuda öğrenmeye olan heveslerini arttıracak. Ben bu hikâyeyi anlaşılmak ve anlamak için anlatıyorum.