Taş Gibi

“Bir kadını sırf güzelliği için sevmek bir heykeli sevmeye benzemez mi?” diye sorar Tolstoy. “Sadece bedenleri, şekilleri, görüntüleri sevenlere ne yazık! Ölüm her şeyi yok edecek. Ruhları sevmeyi deneyin, onlara yeniden kavuşursunuz.” diye bir çözüm sunar Hugo.
Biz de Taş Gibi’de kendi yonttuğu çekici kadın heykeline âşık olan bir heykeltıraşın pişmanlığı üzerinden bunu anlattık. Heykeltıraş gün geçtikçe heykeline daha fazla âşık oluyor, onun büyüsüne daha fazla kapılıyor. Bir noktadan sonra onu kafasında tamamıyla gerçek bir insana dönüştürüyor; onunla yemek yiyor ve ondan yardım istiyor.
Yamak karakteri ise onun vicdanını, bir noktada da seyircinin kendisini temsil ediyor. Ustasına hayran yamak ilk başta heykele saygıda kusur etmezken sonra çocuk saflığıyla bunun saçmalığının farkına varıyor. Hikâye devam ettikçe ustasıyla heykel konusunda iyice ayrışıyorlar.
Temel bir masal tekniği kullandığımız filmimizde dış ses kullanarak bu hakimaneliği artırdık. Heykeltıraşın atölyesindeki bitmiş bitmemiş çok sayıda heykel ile bir ve tek olan kusursuz heykel arasında bir kontrast kurduk. Aynı zamanda atölyedeki sert ışık ile heykellerin yumuşaklığı arasında da bir kontrast oluşturduk. Çırağın ustasına olan hayranlığını benzer kıyafetlerle vurgularken aslında bambaşka insanlar olduklarını diğer farklı fiziksel özellikleriyle anlattık.
Hikâyenin sonunda kalbiyle değil gözleriyle sevmenin bedelini gözlerini kaybederek ve heykelini bir daha göremeyerek ödeyen heykeltıraş bugünün bizlerine ait bir gözlem sunuyor. Kim bilir belki bir gün, başka şeyleri sevmeyi denemiştir...

“Is it possible to love a woman simply for her beauty, to love the statue of a woman?” asks Tolstoy. “Woe, alas, to those who have loved only bodies, forms, appearances! Death will rob them everything. Try to love souls, you will fid them again.” Hugo answers.
We try to answer this question, in Stonelike, through the regression of a sculptor who fell in love with an attractive woman sculpture he carved. The sculptor falls even more in love with his sculpture day by day, at sone point he transforms it into a completely real person in his mind.
The character of apprentice, on the other hand, represents his conscience and the audience themselves. Admiring his master, he does not fail to respect the statue at first, but then realizes the absurdity of it with his childish naivete.
In our film, in which we use a basic fairy tale technique, we increased this dominance by using narrator. We contrasted the many unfinished sculptures in the sculptor's workshop with the one and only perfect sculpture. We also created a contrast between the harsh light in the workshop and the softness of the sculptures. While emphasizing the apprentice's admiration for his master with similar clothes, we explained that they are actually completely different people with their different physical characteristics.
At the end of the story, the sculptor, who paid the price of love with his eyes, not with his heart, by losing his eyes and not being able to see his statue again, presents an observation that belongs to us today. Who knows, maybe he tried to love other things too someday...