The Ballerina

In high school in Sweden, I had an internship in Social Welfare. One of my duties was to deliver food to elderly people. Every day, day after day, for two weeks, I brought food to a woman who always asked me the same questions: Who are you? and why did you bring it to me? This woman stuck in my mind. Always smiling, always surprised. Resisting and distrustful at first, then happily accepting food.

My grandmother suffered from dementia. At the end of her life, when my father spoke to her on the phone, she would always tell him that her son had gone to Sweden. She couldn't quite understand that it was this son she was talking to. I asked myself: what would happen if the son, who was fully responsible for the relative balance of life and helping to build the habit system of his mother suffering from dementia, suddenly died? How does a person with dementia experience the death of a loved one? Does he remember her or does he relive this departure countless times? We are helped to enter this world by a young woman who sacrifices everything for work and helping other people, even Sunday evening, which she should spend with her daughter.

“The Ballerina” is a light comedy about a difficult topic. We don't laugh at someone's illness or death. We will smile through the various situations our heroes will be thrown into. We will also see the birth of a very unusual friendship between two different, but deep down very similar women. I would like the film to be similar to the French comedy The Untouchables (2011), Juno (2007) or the beautiful Swedish film A Man Called Ove (2017). These films introduce us to serious problems without unnecessary pathos, hopelessly giving a spark of hope that everything will be fine. Elżbieta Jarosik and her daughter Anna Jarosik will help us with this. The energy they can generate when they are together on stage in a theater is amazing. Together they can make us laugh, but also move us.

🇵🇱
W szkole średniej w Szwecji miałem praktyki w Opiece Społecznej. Jednym z moich obowiązków było rozwożenie jedzenia dla starszych ludzi. Codziennie, dzień w dzień, przez dwa tygodnie przywoziłem jedzenie kobiecie, która zawsze zadawała mi te same pytania: kim pan jest? i dlaczego pan mi to przyniósł?. Ta kobieta utkwiłą mi mocno w pamięci. Zawsze uśmiechnięta, za każdym razem tak samo zdziwiona. Na początku opierająca się i nieufna, później z radością przyjmująca jedzenie.

Moja babcia cierpiała na demencję. Pod koniec swojego życia, kiedy mój ojciec z nią rozmawiał przez telefon, zawsze mu opowiadała, że jej syn wyjechał do Szwecji. Zupełnie nie mogła zrozumieć, że to właśnie z tym synem rozmawia.
Zadałem sobie pytanie: co by się stało, gdyby syn, w pełni odpowiedzialny za względną równowagę życiową i pomoc w budowaniu systemu nabierania nawyków swojej matki, cierpiącej na demencję, nagle umarł? Jak osoba cierpiąca na demencję przeżywa śmierć kogoś bliskiego? Czy o niej pamięta, czy też przeżywa to odejście nieskończoną ilość razy? W ten świat pomagają nam wejść młoda kobieta, która dla pracy i pomocy innym ludziom poświęca wszystko, nawet niedzielny wieczór, który powinna spędzić z córką.

“Baletnica” to lekka komedia na trudny temat. Nie śmiejemy się z czyjejś choroby ani śmierci. Uśmiechniemy się przez różne sytuacje, w które zostaną wrzuceni nasi bohaterowie. Zobaczymy też narodziny bardzo nietypowej przyjaźni dwóch różnych, ale w głębi duszy bardzo podobnych kobiet. Chciałbym, aby film był zbliżony klimatem do francuskiej komedii “Nietykalni” (2011), “Juno” (2007) lub pięknego szwedzkiego filmu “Mężczyzna imieniem Ove” (2017). Filmy te wprowadzają nas w poważne problemy bez niepotrzebnego patosu, w beznadziei dając iskierkę nadziei, że wszystko będzie dobrze. Pomogą nam w tym Elżbieta Jarosik oraz jej córka Anna Jarosik. Energia, którą potrafią wytworzyć gdy są razem na scenie w teatrze, jest niesamowita. Razem potrafią nas rozśmieszyć ale też wzruszyć.