BURN

Ik sta op een perron en rook een sigaret. De buitenwereld verdwijnt wanneer ik
onbewust en ongewenst word meegezogen in een verleden waarvan ik hoopte
dat het reeds zijn plek had gekregen. Een verleden waarvan ik hoopte verlost te
zijn zodat ik verder zou kunnen. Maar ik sluit de dingen niet af. Ik los ze niet
op.
Omdat het soms niet kan, omdat ik het soms niet kan.
Dagen lopen vol, maar bevatten veel lege momenten. Lege minuten wanneer je
de afwas doet, wanneer je van de keuken naar de woonkamer gaat, wanneer je
wacht, wanneer je een sigaret rookt op een perron.
In die lege momenten heb je het gevoel dat je ingehaald wordt. Het zijn die lege
momenten die ons maken, die ons alles tonen wat we liever vergeten. Ze
teisteren ons. We durven onszelf er soms onbewust mee straffen. Als tandpijn die
ontstaat en waar we even niets aan doen. Misschien langer.
We maken dingen mee, dingen waar we niet om vragen, dingen die we niet
verdienen, die we soms zelf creëren.
Ze worden herinneringen die we een leven lang zullen meedragen, iets wat al
geschreven staat vanaf het moment dat het voordoet. Wanneer je midden in de
storm zit. Je hart begint te razen, je handen gaan zweten en in je buik ontstaat
een gevoel waarvan je hoopt het nooit meer te moeten voelen.
En dan snij je een komkommer, dweil je de gang, wacht je op de trein, rook je een
sigaret op een perron. Die lege momenten worden plots kostbaar wanneer je dan
een leven ziet voorbij flitsen en niet anders kan dan een snijdend verdriet voelen.
Verdriet voor al wat niet lukte, voor al wat niet ging zoals je dacht dat het zou
gaan. Voor alles wat groter en sterker was dan jij en dat je wel moest incasseren,
voelen, pijn hebben.
De lege momenten worden het waardevolst wanneer je ondanks al die pijn nog
steeds verder gaat, wanneer je toch sterker probeert te zijn.
De film moest gemaakt worden omdat het ons in die lege momenten minder
alleen zal doen voelen. BURN is persoonlijk en herkenbaar. Persoonlijk omdat het
verleden zowel voor het personage Robin als voor mij een gapend gat is waar we
van willen weglopen. Het confronteert ons met alle dingen die we niet konden zijn,
met onze gebreken, met onze schaamte. Herkenbaar omdat ik denk
dat elke persoon iets meedraagt dat pijn doet. Elke persoon weet hoe het is om
machteloos te zijn. Iedereen weet hoe het is om iemand die we graag zien, niet te
willen zien lijden. We willen dit voorkomen, we willen die persoon helpen, hopelijk
redden.

Iedereen weet hoe het voelt om beter te willen zijn en hoe we dat soms niet
kunnen, hoe het is om je even compleet alleen en verloren te voelen.
Alles wat we meedragen, beïnvloedt onze relaties in het heden. We doen een
ander pijn omdat we van niet beter weten of omdat we het net heel goed weten,
we worden pijn gedaan omdat we niet sterker zijn dan dat of omdat het is wat we
denken te verdienen.
Ik hoop via Robin en Ada, de kijker een hand te bieden om samen in de spiegel te
kijken.
Wanneer ik films maak, draai ik me om en durf ik het verleden rechtstreeks aan te
kijken, wek ik het vretende verdriet en de brandende melancholie weer op. Om
het na te bouwen en universeel te maken, te tonen en te delen.
Ik wou deze film maken om samen met de kijker terug te blikken. Misschien
vooruit te blikken.
Om waakzaam en begripvol te zijn. Om menselijk en mild te zijn. Realistisch en
romantisch. Hard en zacht. Voor een ander, voor onszelf.
Om opnieuw pijn te hebben maar het nu misschien te begrijpen, misschien te
overwinnen.